Blogs

Ik geef geen medicatie meer. Til geen cliënten. En draai geen nachtdiensten. Toch sta ik midden in de zorg. Als kwaliteitsverpleegkundige loop ik met collega’s mee, kijk ik naar patronen, breng ik overzicht in de waan van de dag. Ik stel lastige vragen, geef onderbouwde feedback en zorg dat beleid en praktijk weer met elkaar praten. Wat doet een kwaliteitsverpleegkundige? Als kwaliteitsverpleegkundige werk je aan één hoofddoel: de kwaliteit van zorg verbeteren én borgen. In

Bewoners op de PG-afdeling schuifelen en rommelen lekker over de gang. Ik zit op kantoor, aan de telefoon met een collega, kijkend door het grote glazen raam. Opeens valt het me op: het is stil. Te stil… Ik zeg tegen mijn collega dat ik later terugbel en ga op onderzoek uit. Eerst weet ik niet precies wat ik heb waargenomen, tot er bezoek voorbijloopt. Op dat moment besef ik dat ik iemand mis. Ik vraag

Met een naar en ongemakkelijk gevoel loop ik het kermisterrein op. Ik speur de menigte af. Niet op zoek naar mijn vrienden, maar of ik een ander bekend gezicht zie. Zou zijn zus mij nog herkennen? Het is (op dat moment) weken geleden dat “mijn” cliënt is overleden. Toch blijven de woorden “als ik haar ooit nog tegenkom steek ik een mes tussen haar ribben” door mijn hoofd spoken. Ik stel mezelf gerust dat ze

“Sorry dat ik ietsje te laat ben. Ik voel me echt niet lekker, maar ik heb dit mee.”Ze haalt een batterij pillen uit haar zak… “Hiermee kom ik de dienst wel door.”Om haar heen klinkt het bijna in koor: “Top dat je er bent!” Als ik naar haar kijk, zie ik dat ze écht ziek is. Grauw, rode wangen, doffe ogen.“Eh… ga je wel echt naar huis als het niet gaat?” “Nee hoor, ik ga

Men zegt altijd: “Er is er maar één zoals jij, je bent uniek.” Oke, makkie dan is de keuze snel gemaakt. Dan gebruik ik mijn eigen naam als bedrijfsnaam. Grote ondernemers geven dat ook regelmatig als tip, zodat je goed te vinden bent. Voordat ik mij inschrijf bij het KVK nog heel even een Google onderzoekje. Hoezo uniek?! Meer dan 10 personen met mijn naam te vinden 😱 Nou, gelukkig dat ik ga trouwen.Google zegt

“De komende tijd doe ik het wat rustiger aan vanwege een tenniselleboog…” He wat irritant denk ik als ik het bericht op Teams lees 😒 En meteen daarna schrik ik ervan. Want dat is helemaal niet wat ik vind 😱 Wat het wel is? Een oud, ingesleten patroon. Een reflex die zegt: “Je moet er gewoon zijn. Even doorzetten, hoppakee”. Eigenlijk vind ik het niet irritant, maar ben ik trots op haar. Omdat ze haar

Na 240 trainingen en net zoveel ‘mini-podiums’ heb ik een doel in 2025:mezelf stevig neerzetten als spreker. Toch begon het met twijfel:Is het wel bijzonder genoeg wat ik te vertellen heb?Er zijn al zoveel sprekers… Echter wat ik heb meegemaakt, herkennen helaas veel te veel zorgverleners 🥹 Als ik met mijn verhaal collega’s kan inspireren om andere keuzes te maken?Dat werkplezier en zelfzorg geen luxe is, maar noodzaak?Dat gewoon je werk doen iets waardevols is?

Roostergaten 😬 Toen ik het rooster maakte voor het team was ik altijd blij als het toch weer rond kwam. Zelfs als iemand met een paracetamol extra kwam werken. Maar daar zit precies het probleem…We zijn zo goed in doorgaan. “Als ik nog even doorzet, zijn de cliënten fris gewassen.” Of: “Als ik dat extra paracetamolletje neem, hoeven mijn collega’s niet te rennen.” Maar uiteindelijk betalen we zelf de prijs. Ziek werken kost je je

Oude Rianne vs nieuwe Rianne. Vroeger kon ik uren blijven hangen in boze of negatieve gedachten. Een collega die onaardig deed? Daar kon ik eindeloos over malen.Een cliënt onterecht boos? In mijn hoofd maakte ik alvast vier pittige reacties voor de volgende keer.Ik droomde er zelfs onrustig over. Ook heb ik meermaals midden in de nacht een boze mail getypt (gelukkig bijna nooit verstuurd 😬). Het kwam voort uit een gevoel van onmacht.Het was zo

Wij van de zorg, zij van kantoor. Wij rennen ons rot, zij zitten. Kom meehelpen! Een frustratie die soms erg diepgeworteld is 😬Meer personeel komt er niet. De cijfers zijn duidelijk, de zorg moet het straks met minder zorgverleners voor meer zorgvragers gedaan worden. Dus de vraag is: wat kan er anders?Ik geloof niet in nog meer zorgvragers erbij. Ik geloof in slimmer werken. Efficiëntere processen. Werken moet leuk blijven. Beginnend bij zicht op jouw

Een blik van afgrijzen. Oke oke, die opmerking viel niet goed. Laat mij het anders vragen: Hoe zie je mij? Collega: “Als een sterke verpleegkundige, die een uitdaging niet uit de weg gaat en moeilijke gesprekken en situaties makkelijk de baas is.” (Zou een mooie review zijn, denk ik 🤪) Wat als ik vertel dat ik de afgelopen jaren gesprekken bij de POH, meerdere hypnotherapie sessies en veel coachinggesprekken heb gehad? Zie je mij dan

“Ik dacht echt even… moet ik jou wel om hulp vragen? Jij bent vast heel streng.” Dat zei de collega van een leerling die ik liet zakken voor haar ADL-examen. Ik snap dat beeld wel. Want ja, ik ben kritisch. Ik stel vragen, kijk goed en neem geen genoegen met ‘net genoeg’. Niet om iemand te laten struikelen, maar juist om iemand verder te helpen. Tijdens het examen ging die leerling als een speer. Wassen

“Ik zie een stil, grijs muisje.” 26 juni 2024, een Pick My Brain lunch met Francina van den Berg. Bij de laatste vraagronde vroeg ik: Hoe zie je mij? “Wil je het eerlijke antwoord?” Uiteraard! Zoals Francina dat kan, gaf ze eerlijk antwoord. En ja, ik herkende dat ik die kant van mezelf liet zien. Ik kan stil observeren, aanwezig zijn in de schaduw, mijn inzichten voor me houden. Dat doe ik als ik mij

Veel nieuwe connecties = informatie over mezelf delen. Groot fan van makkelijker en leuker maken, maar ook van nieuwe inzichten krijgen. Daarom ChatGPT gevraagd meer over mij te vertellen.Rianne:Met alles wat je nu van me weet. Wat kun je over mij vertellen, wat ik nog niet weet? Wat ben ik voor persoon en welk advies geef je mij?ChatGPT:Je bent een gedreven, mensgerichte en analytische professional met een sterk gevoel voor verantwoordelijkheid en betrokkenheid bij de

Verpleegkundige zijn voor niks vies… deel 2! Er kwamen nog meer herinneringen boven borrelen die ik jullie niet wil onthouden… Op mijn (thuiszorg) looplijst staat zorg verlenen aan een dame in de terminale fase. Kanker in de buik, vergevorderd stadium. Stoma en volgens het dossier geen ontlasting meer via de natuurlijke weg. Eet naar behoefte: soms niks, soms een koekje, soms een kleine maaltijd. Bij binnenkomst weet mijn neus al genoeg: poep. Heel veel poep!

De zorg = Vrouwen Wereld. Toch zijn er verrassend veel mannen in de management laag en specialistische posities in de zorg. Ook de meest bekende “zorg influencers” zijn mannen. Niet omdat vrouwen het niet kunnen, maar mannen maken sneller andere keuzes. Ze kiezen eerder voor zichzelf en helpen elkaar beter. Ik ben gestart als ondernemer en sindsdien heb ik enorm veel FANTASTISCHE vrouwen ontmoet. Vrouwen die elkaar inspireren, motiveren en ondersteunen bij kleine en grote

Jij bent toch verpleegkundige? Dan ben je voor niks vies?! Nou… 😂 Ik verzorgde in het ziekenhuis een meneer met een hoge dwarslaesie en een sp-katheter. De zorg verliep soepel, ik wissel zijn katheterzak. Het ging een tikje stroef, even rommelen en… PLOP, schiet los! 😱 Achteruit springen was geen optie… Urine op mijn broek en schoenen. Eerst met een krampachtig glimlach afronden, dekens recht leggen en dan: sprintje naar de linnenkamer 🤪 Benen en

Mag ik wat vragen? Nee. Zou je even? Nee. Op een vriendelijk en duidelijke toon nee zeggen zorgt voor betere zorg en voorkomt teleurstellingen!Ik weet dat heel veel zorgverleners buikpijn/ een naar gevoel hiervan krijgen. Het gevoel ervaren men teleur te stellen… 🥴 Maar denk eens aan het nieuws of een krant: overal hoor je over de hoge werkdruk in de zorg. Even één extra dingetje tussendoor of die ene familielid met een vraag. Je

Een cliënt of bewoner kijkt je aan en zegt met zachte stem: “Dankjewel.” Jij wuift het weg met de woorden “Ach, het hoort bij mijn werk.” Stel je voor dat het andersom was. Dat jij degene bent die zorg ontvangt. Je kunt weinig terugdoen voor alle goede zorgen, behalve dat ene woordje. En jouw woord wordt weggewuifd. Hoe zou dat voelen? Iedereen wil iets kunnen geven, ook iemand die afhankelijk is van onze zorg. Een

Oh, moet je ook aan het werk?“Ik herkende je niet met je werkjasje aan!”“Fijn dat je nu ook even meehelpt met de zorg!” Elke keer weer opmerkingen zodra ik mijn uniform aantrek. Alsof ik dan pas écht meedoe. Maar als kwaliteitsverpleegkundige draag ik altijd bij aan goede zorg 💪🏻 Ik zorg dat processen beter lopen, protocollen werkbaar zijn en collega’s de juiste ondersteuning krijgen. Ik help met mails uitwerken, e-learnings, samenwerking en soms gewoon met

Moet het echt zo? Of hebben we een andere keuze te maken? ❤️‍🩹Ik loop de afdeling op en zie hoe een verpleegkundige haar lunch alweer overslaat. Haar telefoon trilt, haar collega stelt een vraag tussendoor en terwijl ze een medicatiecontrole doet, wordt er ook nog even een overdracht bij haar neergelegd. Ze zucht en zegt: “Het is gewoon te druk. We komen tijd tekort.”Dit zie ik niet alleen. Jullie zien dit ook.Iedereen kent wel een

“Die schaal met hapjes hoort niet bij jullie te staan, maar bij de mensen die tenminste hard werken.” Geïrriteerd kijkt ze mij aan vanaf de andere kant van de vergaderzaal. Mijn eerste vergadering met dit nieuwe team. He gezellig, het is in ieder geval duidelijk 😅 Gedurende het overleg maak ik meerdere keren contact met haar en uiteindelijk zucht ze “Je lijkt best oke te zijn, maar eerst zien dan geloven.” De ervaring van Corien:Rianne

Letterlijk handen op mijn rug zeg ik met een grijns. “Makkelijk baantje heb jij, laat eens zien?” Achteruit loop ik naar de meneer die op bed zit om mijn handen te laten zien. “Zo, dat zijn koude handen”. Hij wrijft ze lekker warm. Gisteren mocht ik het examen ADL afnemen bij een leerling helpende. Deze meneer (met dementie) had nog meer fantastische uitspraken. Een kleine selectie:🔹Lekker is jullie stopwoordje zegt hij met een opgestoken vinger.Lekker

Mijn huidige lievelingsvraag aan zorgmanagers, kwaliteitsverpleegkundigen en projectleiders is: gebruik je al ChatGPT? Het is goud! In de zorg hebben we massaal te weinig tijd, maar we willen wél kwaliteit leveren. Met ChatGPT (of Chattie, zoals die inmiddels veel genoemd wordt) zet je jouw gedachten, inzichten en kennis om in een concreet document. Je geeft een duidelijke opdracht, bijvoorbeeld in welk format je het wilt hebben en voor wie het geschreven wordt. 🔹Vanuit mijn functie

Ik droom vaak in kleur, geluid én gevoel. En vannacht was ik in een nare situatie in een verpleeghuis. Niet echt natuurlijk, maar in mijn droom voelde het alsof ik er was. Ik hoorde een bewoner lijden en ik voelde de frustratie van de zorgverleners. Ze zagen alle signalen, ze wisten dat het anders moest, maar ze kregen het niet voor elkaar om de arts te laten luisteren. In mijn droom stelde ik me voor

Nachtdienst avonturen: van ziekenhuis naar thuiszorg… In het ziekenhuis was ik met heel veel collega’s in hetzelfde gebouw. Ook beveiliging in de buurt en die magische kast vol met alle mogelijke materialen. Een goede voorraad binnen handbereik stelt mijn verpleegkundige hart altijd gerust. Met mijn overstap naar de thuiszorg werd ik gevraagd om een paar nachtdiensten te draaien. Natuurlijk, geen probleem! Heerlijk, die nachten! Vooraf check ik nog even bij de avonddienst of de ‘voorraad

“NU blijf je LIGGEN!” Althans, dat denk ik dat hij zei. Taalbarrière… en eerlijk gezegd was ik ook nog in de war. Na mijn ski-ongeluk met hersenkneuzing (ondanks de helm!) had ik net eigenhandig mijn infuus eruit geprutst. Had ik immers op stage ook vaak gedaan 🤪 En was ik onderweg naar de wc. Dat was duidelijk niet oke volgens de verpleegkundige 😮‍💨 Op de intensive care in Tsjechië was privacy iets anders dan ik

Ik heb me vaak afhankelijk, niet gezien en niet gehoord gevoeld in mijn werk als verpleegkundige. Soms zelfs alsof ik niet goed genoeg was… Collega’s die me hielpen, dingen uitlegden en me écht lieten leren, maakten een wereld van verschil. Maar ik herinner me ook dit moment: net mijn diploma gehaald, vol vragen en onzekerheid. Ik liep naar mijn collega die bij een COW (Computer Op Wielen) stond en stelde mijn vraag. Ze wapperde mij

Waarom ik doe wat ik doe 😇Na 15 jaar in de zorg kan ik zeggen dat mijn “waarom” lange tijd niet helder was. Verpleegkunde was niet per se een roeping; het leek me gewoon oké. Toch bleek het vak me perfect te passen. Het harde werken, de hectiek en het zorgen voor anderen gaven me voldoening. Maar wat dreef me écht? Pas toen ik in een burn-out belandde, moest ik die vraag eerlijk beantwoorden. Loyaliteit,

Medicatie fouten 💊 Ik liep stage in het ziekenhuis toen een arts mij belde. Ik kreeg opdracht medicatie toe te dienen. Ik checkte de dosering, haalde het medicijn uit de kast en met een gezellig babbeltje gaf ik het aan mevrouw. De volgende dag werd ik opgewacht door de teamleider 😱 De nachtdienst had een gevaarlijk lage bloeddruk geconstateerd bij mevrouw. Ik had 1 mg gegeven in plaats van 0.1 mg. Een factor van x10!

Inspiratie💡Hoe ver ben je al met je route? Ik heb er pas drie gedaan, ik moet mevrouw Jansen nog doen… Tommie Niessen geeft aan: “De afwas, die moet je nog doen”. Oeps schuldig! Dit zeg ik ook en hier was ik mij niet bewust van 🫣 Ook geeft Tommie in zijn boek “Tommie in de zorg” een voorstel voor vriendelijkere communicatie. Bijvoorbeeld: “Ik moet mevrouw Jansen nog verzorgen.” Of: “Ik moet nog bij drie mensen

Gevoel van (on)veiligheid in een dienst 🤕Een onbekend geluid van metaal op metaal klinkt over de gang van de slapende afdeling. Mijn nekharen gaan overeind staan terwijl ik probeer te oriënteren waar het vandaan komt. Snel maar terughoudend loop ik erop af. Gadver, hier houd ik écht niet van tijdens een nachtdienst. Bij een kamer aangekomen zie ik een bloedbad. De patiënt rijdt met zijn infuuspaal tegen de kachel aan, het infuus ligt in een

Freestyle Libre plaatsen bij een dame. Ooit eerder gedaan, maar het was alweer een tijdje geleden. Eerst de verpakking open, even de gebruiksaanwijzing erbij (ja, mensen, dat doe ik echt!) en daar ging ik. Eerst de oude sensor eraf gepeuterd op verzoek. Ik stelde mijn geliefde waarom vraag en kreeg als antwoord dat je dan niet in de war kan raken met de oude en nieuwe. Goed punt! Mijn collega verzorgende stond op de achtergrond,

Zorg collega’s worstelen vaak met fysieke klachten die voortkomen uit hun dagelijkse werk. (Straks nog even over het plaatje 🤔) Rug-, schouder- en knieklachten zijn veelvoorkomend, vooral wanneer het gaat om het verzorgen van patiënten. Deze klachten beïnvloeden niet alleen hun werkprestaties, maar ook hun algehele welzijn. “Kom dan geven we mevrouw even een hupsje”, “Och ze ligt al zo lang op de grond we tillen wel even, weegt niks…” of Tapijt/kleedjes/drempels waar je met

Doeg onveilige werkplek 👋 Op een van mijn vorige werkplekken was er een groepje collega’s die een sterke band hadden. Ze werkten al lang samen, konden het goed vinden met de leidinggevende en hadden invloed op roosters en beleid. Eigenlijk was er niets mis mee: ze sloten niemand buiten en nodigden anderen uit voor uitjes en activiteiten (naast hun eigen gezamenlijke uitjes).Tóch voelde ik me niet veilig en fijn als ik samenwerkte met (leden van)

Bevoegd, bekwaam én vol vertrouwen?! Wat hebben verpleegkundigen écht nodig? Tijdens mijn opleiding tot Technisch Thuiszorg Verpleegkundige heb ik onderzocht wat helpt om verpleegkundige niet alleen bevoegd en bekwaam, maar ook zich zelfverzekerd te laten voelen. Want soms kan een handeling officieel zijn afgetoetst, maar voel je je nog niet helemaal bekwaam. Zeker als een handeling niet regelmatig voorkomt in de praktijk. Herkenbaar? Uit de antwoorden van de verpleegkundigen blijkt dat de volgende punten bijdragen:✔️

Werkdruk: Zit het in je hoofd of op je to-do-lijst? 🤔Laatst zag ik een film met deze uitspraak: “Een magneet die een voorwerp aantrekt, is net als je gedachten die dingen aantrekken.” Het deed me direct denken aan werkdruk. Waarom lijkt de ene collega altijd knetterdruk, terwijl de ander zijn werkdag moeiteloos doorloopt? Het fascineert me, want dit is precies waar ik me in verdiep als coach voor zorgmedewerkers. Natuurlijk stellen we allemaal andere eisen

Op pad met een leerling verpleegkundige voor PICC-verzorging (soort infuus) 😂 In de auto hadden we een gesprek over de stappen die ze zou gaan doorlopen. “Welke volgorde hou je aan?” “waar let je op”? en natuurlijk mijn favoriete vraag: “Waarom?” Misschien een beetje rebels, maar “waarom” blijft mijn favoriete vraag. Je leert immers het meest als je echt begrijpt waarom je iets doet. Eenmaal binnen begint ze aan de handeling. Zichtbaar geconcentreerd pakt ze

🍽️ Bewust stoppen met eten&drinken 🫗Ik bel regelmatig met een collega om casussen te bespreken en onze ervaringen te delen. Deze week bespraken we een indrukwekkende casus die ik graag wil delen. Het ging over een meneer met dementie die het verlangen had om te overlijden. Tijdens gesprekken was hij helder over zijn wens en had zelfs al twee pogingen gedaan om te stoppen met eten en drinken. Maar in de gezamenlijke eetmomenten vergat hij

Een relatief jonge (terminale) man, vader van een tienerdochter, voelde zich onrustig omdat hij niet goed kon plassen. Naar het toilet gaan was niet meer haalbaar. Hij had al wat moeite gehad met de urinaal – dat gaf vooral troep – en hij wilde absoluut geen katheter. De reden? Een eerdere, slechte ervaring had hem bang gemaakt. Volkomen begrijpelijk. Ik werd erbij gehaald om even mee te denken. Een katheter leek in dit geval echt

Ik hoor de douche aan staan en mijn twee collega’s met mevrouw praten. Heel even twijfel ik maar ik besluit door te lopen. Ik doe mijn hoofd om de hoek van de deur , stel mezelf voor en vertel wat ik wilde vertellen. Namelijk dat de ontbrekende medicatie na meerdere telefoontjes met spoed geleverd zal gaan worden. Ik bedank iedereen voor het aanhoren. Draai mij om en botst bijna tegen een leerling. Die even wat

🌟 Inefficiënte werkprocessen: een uitdaging of een kans? 🌟In de zorg kom ik regelmatig situaties tegen waarbij processen veel efficiënter kunnen. Of het nu gaat om tijdverspilling of onnodig ingewikkelde procedures, het heeft altijd impact op zowel ons team als de cliënten. Met mijn jarenlange ervaring heb ik geleerd om snel de pijnpunten te signaleren en verbeteringen door te voeren. Recentelijk werkte ik samen met een team dat volledig digitaal werkte. Nu ben ik zelf

Je past op kinderen, weet je hoe je moet handelen als ze zich verslikken? Gisteravond vier meiden mogen trainen voor kinder- en baby reanimatie, verslikking en stabiele zijligging. Gewoon gezellig bij een van hun thuis. Laptop met PowerPoint stond op de krabpaal, baby reanimatie poppen lagen op de eettafel, stoelen stonden in de hoek van de keuken en er werd een dekentje van de bank getrokken om de stabiele zijligging op de grond te oefenen.

Drie tips die ik geef om het gevoel van werkdruk te verlichten:1 – Maak een hele duidelijke dagplanning én bouw daar al 20 -30 minuten “afronding” in. Bijvoorbeeld een half uur vóór de overdracht ga je zitten schrijf je de laatste rapportages en maak je een overzicht van wat je niet hebt afgekregen. Zodat je ontspannen naar huis kan gaan. En ja, de zorg kan onvoorspelbaar zijn, maar alsnog gaat dit veel rust in je

Gevoel (!) van werkdruk.Zorg verlenen zit in je hart. Je wilt altijd klaarstaan voor je cliënten en je geeft vaak meer dan 100%. Maar wat gebeurt er als de dagen steeds langer lijken te duren en je je na een dienst compleet uitgeput voelt? Je merkt dat de werkdruk toeneemt en dat het soms voelt alsof er geen einde komt aan je to-do lijst. Dit herken ik maar al te goed. Als verpleegkundige met meer

Het Dunning-Kruger effect: je weet wel die net afgestudeerde HBO verpleegkundige…Tenminste als je de verhalen in de wandelgangen moet geloven 🤓 Kort gezegd houdt het Dunning-Kruger effect in dat mensen met weinig kennis of ervaring de neiging hebben om hun eigen vaardigheden te overschatten, terwijl mensen met meer ervaring juist hun eigen kunnen onderschatten. Herkenbaar? Als verpleegkundige doorlopen we opleidingen, stages en doen we door werkervaring kennis en vaardigheden op. We leren echt veel! Het

Het Imposter Syndrome in de zorg: je twijfelt aan je eigen kennis en kunde, maar dat hoeft eigenlijk niet. Je bent aan het werk en denkt ineens: “Weet en kan ik wel genoeg?” Welkom bij het imposter syndrome. Een fenomeen dat ervoor zorgt dat je je eigen competenties en kennis onder waardeert, ook al heb je meer dan genoeg kennis en kunde om hoge kwaliteit van zorg te leveren. Als zorgverlener hebben we vaak te

Intrinsieke motivatie: Waarom doe je eigenlijk wat je doet? Binnen opleidingen en coaching is intrinsieke motivatie een veelbesproken onderwerp. Maar na tientallen (misschien al wel honderden!) gesprekken met zorgverleners valt het me op dat maar weinig mensen écht weten waarom ze doen wat ze doen. Velen zeggen dat ze het fijn vinden om voor anderen te zorgen, of dat ze genieten van de afwisseling in het werk. Maar als je een stap verder gaat en

Ik kijk geen nieuws meer… en dat bevalt heel goed! Bij ouderen staat vaak de tv aan en dan continu op het nieuws. Heeft het invloed op angst en achterdocht bij ouderen? Ik denk het wel! Ze kijken keer op keer hetzelfde nieuws. Ik heb nog geen onderzoek gevonden dat dit effect precies onderzoekt, maar uit eigen ervaring weet ik dat geen nieuws kijken/luisteren/lezen mij een stuk vrolijker maakt. Elke keer als het een heel

Kleine gesprekken, grote veranderingen! Communicatie is een van de krachtigste tools die wij als zorgverleners hebben. Soms lijkt het erop dat we meer met praten en luisteren bereiken dan met daadwerkelijk handelen. Een van mijn favoriete communicatietechnieken is motiverende gespreksvoering (MGV). Deze vind ik echt magisch als het gaat om patiënten motiveren om positieve veranderingen te maken, op hun eigen tempo en met hun eigen keuzes. Een mooi voorbeeld is: een patiënt met een flinke